Terug in de Tijd - Johanna

Bij TijdVoorActie waren we ook (ooit) jong. Hoe kijken wij terug?

Bij TijdVoorActie geloven we in de kracht van verbinding tussen generaties. Maar ook wij zijn ooit jong geweest. Hoe hebben onze jeugdjaren ons gevormd? Wat dreef ons toen en wat inspireert ons nu? Door terug te kijken, ontdekken we wat ons motiveert en hoe onze ervaringen bijdragen aan wat we vandaag doen.

Neem Johanna, een van onze collega's die al 8 jaar bij TijdVoorActie werkt. Als trainer, coach en verbinder tussen jong en oud, helpt ze organisaties om jonge vrijwilligers te betrekken en betekenisvolle relaties op te bouwen. Benieuwd naar Johanna’s verhaal? Lees meer over deze geweldige collega en hoe haar jeugd haar drijft in haar werk en leven.

Rol bij TijdVoorActie

Wat is 'typisch' Johanna?

Typisch ik? Een combi van diepgang met een flinke dosis luchtigheid en humor. Ik ben gek op woordgrappen—tot vervelens toe voor mijn omgeving. Ik leef vanuit hoop en geloof dat iedereen iets goeds in zich heeft. Het mooiste vind ik om te ontdekken wat mensen beweegt en om verbinding te creëren. En boven alles: ik wil graag dat mensen ervaren dat ze gezien worden en ertoe doen. Dat vind ik écht belangrijk!"

Vertel, welke hobby’s, interesses of passies had je als jongere en hoe hebben ze je leven verrijkt? 

Clubjes! Als jong meisje vond ik het geweldig om clubjes op te richten. In een boomhut kwam ik elke week samen met vriendinnen. Wij waren de ‘springersclub’, genoemd naar onze schoenen met gekrulde veters—ja, die hadden we natuurlijk allemaal. Het samenbrengen en verbinden zat er dus al vroeg in. 

Verder zong ik in de jeugddienst van de kerk en bedacht ik dansjes (zonder TikTok, dat dan weer wel). In groep 8 was de musical mijn favoriet—toneelstukjes verzinnen, dát was echt mijn ding. Daarnaast hield en houd ik nog steeds van het bedenken en vertellen van verhalen. Het liefst samen met andere creatievelingen.

Welke boeken en films hebben je kijk op het leven beïnvloed en waarom? 

 Geen specifieke boeken of films, maar mijn jeugd heeft me enorm gevormd. Als gezin vingen we vaak allerlei mensen op, waaronder jongeren. En op Tweede Kerstdag hielpen we bijvoorbeeld bij een diner voor thuis- en dakloze mensen. Dat ‘er zijn voor een ander’, ook buiten je eigen vertrouwde bubbel, heeft mij gevormd. Tegelijkertijd was er ook een keerzijde: we waren thuis al met z’n zevenen en mijn ouders moesten hun aandacht verdelen. Later heb ik geleerd dat het oké is om ook naar mijn eigen behoeften te kijken. 

Mijn geloof speelt hierin een belangrijke rol. Jezus was en is er voor iedereen, en dat is een anker voor mij. Zelfs als mijn leven vol golven en deining zit, geeft het me rust om me tot God te richten. Het kwaad heeft niet het laatste woord, daar geloof ik in. Er is een groter plan, en dat past zo goed bij TijdVoorActie. We zijn gemaakt om naar elkaar om te zien, en dat brengt zoveel moois!

Wat waren vroeger je grootste dromen en doelen voor ‘later als ik groot ben’? Zijn ze uitgekomen of veranderd? 

Als kind droomde ik ervan om moeder te worden, juf te zijn en in een kindertehuis in het buitenland te werken. Een deel daarvan is (al) uitgekomen, maar sommige dromen hebben onderweg een andere wending gekregen. Zo ben ik na mijn studie naar Jeffrey’s Bay in Zuid-Afrika gegaan waar ik werkte op een klein schooltje en een ochtendprogramma draaide voor straatkinderen. Het waren drie intense maanden, maar ook confronterend. Kinderen die langzaam vertrouwen kregen, alleen om me daarna weer te zien vertrekken... Hoe nobel mijn intenties ook waren, ik vraag me af hoe goed dat voor hen was.

Ik heb veel zomerreizen gemaakt om te helpen in het buitenland en ik heb in twee leefgemeenschappen gewoond. Die ervaringen hebben me geleerd hoe belangrijk het is om samen een verschil te maken. Ik wilde altijd al een community om me heen, een plek waar we vanuit verbinding iets kunnen betekenen voor anderen. Dat heb ik heel bewust opgezocht. Samen met een groep van 20 mensen, jong en oud, vormden we een soort ‘extended family’. We gingen samen op weekendjes weg en bouwden aan een mini-gemeenschap waarin omzien naar elkaar ingebed was in de manier van leven. Tegelijkertijd konden buurtgenoten ook bij ons terecht. Dat ‘samen iets betekenen’ blijft voor mij de kern.