“Ouder worden gaat vanzelf, maar brengt soms wel lastige dingen mee”
Jan en Cor zijn beiden in de 70. Ze hebben beide hun hele leven in De Korte Akkeren gewoond. Regelmatig ontmoeten ze elkaar in Ontmoetingscentrum De Walvis.
Cor kwam een jaar geleden voor het eerst bij De Walvis. “Mijn relatie van 12 jaar strandde en toen mijn vriendin de deur uit was, heb ik haar na een uur weer opgebeld om te vragen wat mijn pincode was. Ik had nooit voor mijzelf gezorgd, vanuit het ouderlijk huis getrouwd en gelijk na het overlijden van mijn vrouw weer een vriendin gekregen. Toen besefte ik me: als ik nu niet iets ga doen, dat er iets gigantisch fout. Toen heb ik via het buurthuis het sociaal team opgezocht en zij hebben me zes weken lang fantastisch geholpen om mijn leven weer op de rails te zetten.”
Jan komt vooral bij de Walvis voor de gezelligheid. “Ik ben mijn hele leven hoofd van een school geweest. Ik deed alle administratie en was altijd alles aan het regelen. Toen mijn vrouw overleed kon ik mijzelf wel redden.”
Cor: “Ouder worden is op zich geen probleem, dat gaat vanzelf. Maar het brengt ook vervelende dingen met zich mee: je omgeving wordt ouder en in mijn geval: je raakt je partner kwijt. Ik ben meer kwijt geraakt dan me lief is. Of eigenlijk moet ik zeggen: ik ben datgene kwijtgeraakt wat me lief is. Dat maakt oud worden wel vervelend. Maar je kan het alleen maar accepteren.”
Jan en Cor wonen elkaar van vroeger, ze waren niet echt vrienden, maar; “we kennen elkaar van gezicht. Dan zwaai je eens, dan groet je elkaar eens en maak je een praatje en toen we elkaar bij de Walvis tegen kwamen, toen kwamen de verhalen naar boven” vertelt Jan. “Vroeger was dit een hele drukke wijk” vult Cor aan. “Toen we daarover begonnen te praten kwamen alle beelden en verhalen weer boven.”
Jan woont al 53 jaar in zijn huis. Ook Cor heeft zijn hele leven in de wijk gewoond: “Alles wat buiten de singels ligt, daar heb ik een paspoort voor nodig” grapt hij. De tijden zijn veranderd merken beide mannen. Niet alleen in de wijk maar ook in families en met buren. “Toen ik jong was, had mijn vader een schoenmakerij” vertelt Jan. “Toen de zaken slecht gingen nam hij er nog een baantje bij: brood rondbrengen. Maar soms was hij druk en moest ik het brood voor hem wegbrengen. Dat kan je je nu niet meer voorstellen, dan een vader dat aan een kind vraagt!”
Ook in de straat waar Cor woont, is het veranderd. “Vroeger kende ik alle buren. Nu niet meer, en ik vraag me af of de buren mij allemaal kennen of me zouden missen als ik niet meer buiten kom. Dat is mijn grootste angst, dat ik val, of onwel word en dat ik dan niet word gevonden.” Jan herkent dit wel: “Een poosje geleden werd ik niet goed en viel ik tegen de hor in de achterdeur. De buurjongetjes die in de tuin aan het spelen waren hoorden dit en hebben hun vader geroepen. Die is toen over de schutting geklommen om mij overeind te helpen en de ambulance te bellen. Ik wil het voor nu houden zoals het is, en ik weet dat ik altijd bij de Walvis terecht kan.”
Cor is ook blij altijd bij de Walvis terecht te kunnen. “Ik moest mijn sociale contacten echt zoeken. Nu moet ik er een agenda op nahouden” lacht hij. “Ik eet drie keer in de week bij de Walvis en dan ga ik daar om 16:00 al heen om te helpen. Maar ik praat er ook met mensen. We komen daar allemaal met bagage. De één een plastic tasje en de ander een kruiwagen of aanhanger. En dan probeer ik met mijn eigen positieve ervaringen iemand weer verder te helpen. Als we nou allemaal eens wat meer emoties laten zien, dan kunnen we elkaar zoveel verder helpen!”